نیازی به توضیح نیست . ما هیچ نگوییم . تنها باید نظاره کرد و دید و دید و دید تا به آنچه مدت ها  صدا کرده است چه از آب در آمده . قطعا در هر کاری ضعف ها و نکات مثبتی وجود دارد . اما باید به این ترازو خوب نگاه کرد که خود چه می گوید . ترازو ی ما دیجیتالی نیست . نیازی به اعتماد نیست . ترازو ی ما همان وزنه های قدیمی است و ما به خوبی سنگینی را مشاهده می کنیم .

آیا جلوه ی معماری ملت ما  برای دیگر جهانیان چنین اندیشه و ذاتی دارد ؟ شاید ذات معماری ما واقعا چنین است و نباید انتظاری بیش از این داشت . نظر شما چیست ؟