غروب جمعه دلگیر است و هوا بارانیست. من خسته ام و دیوانه وار به هرگوشه ی خانه که برسم لم میدهم. کتاب میخوانم. تلویزیون میبینم. به سقف زل میزنم و داریوش گوش میدهم و ... . اما نه! من کارهایی دارم که "باید" انجام شوند.... اما واقعا چنین کارهایی دارم؟ آیا این کارها حقیقتا باید انجام شوند؟ خب انگیزه من کم است. من میخواهم تمام روز دراز بکشم و کاری نکنم. همینکه خودم را از تخت با هزار زحمت به بیرون خزیدم، لپ تاپم را باز کردم. لیست کارهایی که باید بکنم را مرور کردم و بعد دست نگه داشتم. کارهای زیادی هستند که باید انجام دهم و بنظر میرسد هرچه بیشتر کار برای انجام دادن دارم، انگیزه ام کمتر میشود. این عامل اصلی شد که به موضوع پست امروز فکر بکنم. 

"انگیزه"!

شما انگیزه دارید؟ اگر ندارید، از کجا به دستش می آورید؟ آیا انگیزه شما بالاجبار برانگیخته میشود؟! یک جور چهارچوبهای اخلاقی شخصی؟ آن دسته از کارهایی را که نه مجبور به انجامش، بلکه ملزم به انجام آن هستید را چه میکنید؟

آیا باید روی پروژه دیزاین خیریه ام کار کنم؟

باید روی پروژه جدید طراحی دفترم وقت بگذارم؟

برای تغییرات آشپزخانه ام اسکیس بزنم؟

برای معماری ما پست بنویسم؟

همه این فعالیت ها تلاشهای خلاقانه هستند. من حقیقتا "مجبور" به انجام هیچ یک نیستم. میتوانم هریک را پشت گوش بیندازم و روی صندلی راحتی خودم لم بدهم و هیچ کاری نکنم. اما چه چیز باعث میشود برخی مردم حرکت و رشد کنند آن هم زمانی که الزامی به حرکت ندارند؟ "انگیزه" ماده اولیه ایست که فرق بین آرزو و قصد را در مسیر چیدمان و دستیابی به اهداف تعیین میکند. انگیزه اخلاقیات ما را بر مبنای اهدافمان ساماندهی و هدایت میکند.

آیا شما اخلاق هدف محور دارید؟ من ترجیح میدهم که درمورد خودم چنین فکری کنم. این اخلاق همان چیزیست که مرا متقاعد میکند رخوت و کسالت را کنار بزنم و کاری را انجام بدهم. خیلی اوقات زمانیکه به گذشته خود مینگرم، کارهایی هستند که واقعا مرا متعجب میسازند. مثلا در دوره کوتاهی حدود 10 پروژه قدیمی و رها شده خود را به مرحله پرزانته رسانده ام که کار نفس گیریست. میتوانم قول بدهم که حداقل 7 مورد آنها (از ده مورد) در عین بیحوصلگی و احیانا غرغر انجام شده. اما ترجیح دادم که انجامش بدهم. 

انگیزه همان چیزیست که شما را برای رسیدن به موفقیت به پیش میراند. انجام هرچیز که ارزش انجام دادن داشته باشد حقیقتا سخت است و بارها پیش می آید که شما از صمیم قلب نمیخواهید آنرا قربانی کنید. میتوانم بگویم که صرف نظر از اهداف شخصیتان، انگیزه ی شما از شما میخواهد که کاری را حقیقتا انجام دهید. در این نقطه شما را با کلامی تنها میگذارم که به آن فکر کنید:

بیست سال پس از این، شما بیشتر اندوهگین کارهایی خواهید بود که نکرده اید تا کارهایی که کرده اید! پس طناب خود را رها کنید. از حریم امن ساحل بگریزید و با باد موافق همراه گردید. سیاحت کن، تصور کن، مکاشفه کن.